Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ "CATISART" 10/11/2010 Μαρία Τζίτζη, όταν η οινολογία συναντά το μυστήριο


Οταν η οινολογία συναντά την έντεχνη πλοκή, την καταιγιστική δράση, το μυστήριο αλλά και την παράνομη διακίνηση διαμαντιών, τότε η χημεία είναι δυνατή και μεθυστική. Η Μαρία Τζίτζη είναι χημικός με εξειδίκευση στο περιβάλλον, τον οίνο και τη γευσιγνωσία. Εκτός απ' όλα αυτά, που ως φαίνεται δεν είναι αρκετά για τη δραστήρια ιδιοσυγκρασία της, δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και για τη συγγραφή. Πάντα έγραφε, αρθρογραφούσε και πάντα κρατούσε σημειώσεις στιγμών, εντυπώσεων, εμπειριών και σκέψεων. Η μετάβαση στην πεζογραφία ήρθε ως φυσικό επακόλουθο, ως έμπνευση, ως άνεμος που σαρώνει, ως πόθος κρυφός. Στο πρώτο της μυθιστόρημα, το "Σκοτεινό Κελάρι", η Μαρία Τζίτζη με τέχνη, προσοχή και δυνατή μύτη έπλεξε μια αστυνομική ιστορία διαλεύκανσης φόνων, η οποία διαδραματίζεται σε τρεις χρόνους, γεμάτη συγκρούσεις, ανατροπές, αγωνία και βέβαια -τι άλλο;- κρασί. Η οινολογική της εκπαίδευση, η ενασχόλησή της ως σύμβουλος σε εταιρεία σχετική με τα διαμάντια, μα και οι απέραντες γνώσεις γαστρονομίας, τα μακρινά της ταξίδια, η συμμετοχή της σε οινικούς διαγωνισμούς ανά τον κόσμο έδωσαν στο μυθιστόρημά της το χαρακτηριστικό μπουκέτο αρωμάτων που κάνει τόσο συναρπαστική τη λογοτεχνία. Η γραφή της είναι σφοδρή και γρήγορη, γεμάτη φαντασία και ένταση. Οι δε "περί τον οίνον, την άμπελον και την χημείαν αυτών" αριστοτεχνικές περιγραφές κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, το οποίο κορυφώνεται με μυστικά και αινίγματα, αιφνιδιαστικές σκηνές κινδύνου, καταδιώξεις, σκευωρίες και λύσεις. Η ζύμωση εξαιρετική και πετυχημένη. Διόλου τυχαία το βιβλίο έλαβε το Βραβείο Μυθιστορήματος 2009 της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Προσμένω το επόμενο πόνημα της Μαρίας, το "Περί οίνων και ερώτων", γιατί είμαι σίγουρη πως πολύ σύντομα θα εδραιώσω τη θετική μου άποψη.

Διαβάστε τη συνέντευξη που μου παραχώρησε.

Από πάντα στο Μοσχάτο

* Έχω γεννηθεί στον Πειραιά και ζω «από πάντα στο Μοσχάτο», όμως η καταγωγή μου είναι νησιωτική, από την Αίγινα, εξαιτίας του πατέρα μου και από την Άνδρο λόγω της μητέρας μου. Το Μοσχάτο, όταν ήμουν εγώ παιδί, είχε ακόμα χωράφια με καλλιέργειες, και υπήρχε ο γαλάτας, ο κύριος Ντίνος που μας έφερνε κάθε μέρα φρεσκοαρμεγμένο γάλα, από την αγελάδα του, που κυριολεκτικά έβοσκε λίγα μέτρα από το σπίτι μας.

Νησιωτικές πατρίδες

* Τα καλοκαίρια τα μοιράζαμε στις νησιωτικές πατρίδες μας. Θα μου μείνει για
πάντα στη μνήμη η στρωματσάδα στην ταράτσα της θείας Τασίας στην Κυψέλη
(Αίγινα), να μετράω τα αστέρια που έπεφταν. Όπως δεν λέει να ξεφτίσει η
ανάμνηση, να ακολουθώ τη θεία Κούλα στην Κάτω Βρύση στο Αλαδινό (΄Ανδρο) για να γεμίσουμε τη στάμνα με δροσερό νερό. Θυμάμαι πως πέρναγα πολύ καλά, τόσο που αν η ευτυχία αποθηκεύεται για να ξοδεύεται στο χρόνο που έρχεται, εγώ ακόμα από το σεντούκι εκείνης της εποχής σπαταλάω.

Πολυάννα, το πρώτο βιβλίο

* Το πρώτο βιβλίο που διάβασα ήταν η «Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς». Μέχρι και αρκετά μεγάλη έκανα ό,τι και η ηρωίδα του βιβλίου μου και τα κατάφερνα μια χαρά. Όταν έχασα τον πατέρα μου, τον Μάρτη συμπληρώνονται 29 χρόνια, δεν πέτυχε το τέχνασμα,,, και άλλαξα τακτική. και παραμύθι.

Αγαπημένοι συγγραφείς

* Κατά καιρούς έχω αγαπήσει πολλούς συγγραφείς. Η ηλικία, οι στιγμές, οι αγωνίες που αλλάζουν, αποτυπώνονται σε άλλα στυλ γραφής και φυσικά σε διαφορετικά θεματικά τοπία. Από τους πιο πρόσφατους αγαπημένους μου είναι ο Ντενίς Γκετζ, ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, η Ευγενία Φακίνου, η Αλκυόνη Παπαδάκη, η Σώτη Τριανταφύλλου, ο Ιρβιν Γιάλομ, ο Μίλαν Κούντερα, ο Γιάννης Ξανθούλης, αλλά και ο Καζαντζάκης που ήταν από τα πρώτα μου αναγνώσματα.

Στιγμές και σκέψεις

* Δεν ξέρω πώς έγινε η μετάβαση από τη χημεία και την οινολογία στην πεζογραφία. Πάντα έγραφα, όχι «ημερολόγιο καταστρώματος» -αυτό το βαριέμαι αφόρητα- κρατούσα σημειώσεις στιγμών και σκέψεων. Κάποια στιγμή αυτές οι σκέψεις μπλέχτηκαν με τη δουλειά μου και μάλιστα με δυνατό δεσμό, αποτυπώθηκαν πιο οργανωμένα και η μετάβαση στην πεζογραφία φάνηκε να έρχεται σαν φυσικό επακόλουθο.

Η σκόνη των διαμαντιών

* Εμπνεύστηκα το θέμα μου τυχαία. Η δουλειά μου είναι χημικός και οινολόγος. Σαν χημικός, είμαι σύμβουλος πολλά χρόνια σε θέματα περιβάλλοντος και επεξεργασίας βιομηχανικών και αστικών αποβλήτων, σε ένα εργοστάσιο παραγωγής αδαμαντοφόρων εργαλείων. Έτσι άρχισε η στενή μου επαφή με τα διαμάντια ή καλύτερα με τη σκόνη των διαμαντιών.Τα συνδύασα με τα οινικά μου επαγγελματικά ενδιαφέροντα, δηλαδή τα κρασιά, τους διαγωνισμούς κρασιών και τα ταξίδια, κατόπιν το μυθιστόρημα άρχισε να κτίζεται.

Οι υποστηρικτές μου

* Η μητέρα μου και η αδελφή μου είναι οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές μου. Διάβαζαν το βιβλίο καθώς αυτό γραφότανε. Η μητέρα μου έψαχνε κάθε πρωί στον εκτυπωτή στο γραφείο μου τις νέες σελίδες και η αδελφή μου στο ηλεκτρονικό της ταχυδρομείο.

Οι φίλοι ήταν εκεί

* Ευτυχώς είμαι τυχερή και μπορώ να ευγνωμονώ φίλους, γιατί ήταν εκεί όταν τους χρειάστηκα. Όσο για τους εχθρούς, φαντάζομαι πως σίγουρα θα υπάρχουν κάποιοι που δεν με συμπαθούν, ή δεν τους συμπάθησα ποτέ, όπως επίσης κάποιοι που μου βάλανε τρικλοποδιά ή με στενοχώρησαν, αλλά δεν θα τους έλεγα και εχθρούς.

Ευγνωμοσύνη

* ΄Οπως και να έχει πάντως, υπήρξαν μια δυο στιγμές στη ζωή μου, που όταν αποστασιοποιήθηκα αρκετά από τα γεγονότα, ένιωσα τελικά ευγνωμοσύνη για την τροπή που είχαν πάρει αυτά, αλλά ποτέ για τους ανθρώπους που με είχανπονέσει.

Δεν άφησα τον εγωισμό να με σταματήσει

* Υπάρχουν απόψεις, ιδεολογίες ή άτομα με τα οποία ήμουν σε ρήξη στο παρελθόν, ναι. Επειδή όμως θεωρώ πως η ρήξη δεν είναι απόρροια της δικής μου συμπεριφοράς, δεν είμαι σίγουρη πως επιθυμώ τη συμφιλίωση, τουλάχιστον με δική μου πρωτοβουλία. Σε άλλες πάντως περιπτώσεις, στις οποίες χρειάστηκε να κάνω εγώ την προσέγγιση ή την αναθεώρηση, δεν άφησα τον εγωισμό μου να με σταματήσει.

Κρυφός πόθος

* Την τέχνη του οίνου τη μαθαίνω και την ασκώ πάνω από είκοσι πέντε χρόνια, είναι μια σχέση ζωής, κάτι σαν καλός γάμος που διαρκεί ακόμα. Η τέχνη της γραφής, είναι καινούργια αγάπη, αν και σαν κρυφός πόθος - έρωτας πάει πολύ πίσω. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά του νέου έρωτα, όπως τη συγκίνηση, την πρόκληση στην εξερεύνηση του αγνώστου αλλά και την ανυπομονησία της κατάληξης Δεν μπορώ να τα συγκρίνω και δεν θέλω όσο το ένα δεν αναιρεί ή δεν ανταγωνίζεται το άλλο, να διαλέξω ακόμα.

΄Οταν ο Θεός ρίχνει ζάρια

* Οι φάρσες της ζωής με κάνουν να γελώ. Ξέρεις όταν ο «Θεός ρίχνει ζάρια» και φέρνει άσο και δύο.

Τι με θυμώνει

* Η αγνωμοσύνη, η βλακεία, η ασυνέπεια, οι κατά συρροήν ψεύτες και η αδικία με κάνουν να θυμώνω.

Ξέσπασμα

* Συνήθως κλαίω όταν θυμώνω πολύ ή όταν πονάω σωματικά ή ψυχικά. Τα δάκρυα στα μάτια είναι ένα ξέσπασμα. Από μικρή θεωρούσα το κλάμα αδυναμία και δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου, ώστε να μην κλαίω σε στιγμές χαράς και φυσικά να μην κλαίω ποτέ μπροστά σε ακροατήριο. Με τα χρόνια συνήθισα αλλά και χαλάρωσα, συμφιλιώθηκα και με τις αδυναμίες. Είναι και οι ορμόνες που αλλάζουν.

Πολιτισμός

* Ο πολιτισμός της καθημερινότητάς μας; Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα να είναι ανύπαρκτος από βάρβαρος.

Αξέχαστο ταξίδι

* Μερικές φορές δεν είναι μόνο το ταξίδι, είναι η προετοιμασία γι' αυτό, είναι η προσμονή και η αγωνία για να γίνει, είναι ίσως οι εικόνες που έχεις φτιάξει από καιρό πριν στο μυαλό σου και το κάνουν να φαντάζει μαγικό. Είναι ο «δρόμος για την Ιθάκη» και όχι ίσως αυτή καθεαυτή. Έτσι ήταν το ταξίδι μου στη Χιλή. Το ήθελα και το ετοίμαζα στο μυαλό πολλά χρόνια πίσω, οπότε και όταν το πραγματοποίησα τελικά μόνο αξέχαστο θα μπορούσε να μου μείνει. Ειδικά οι στιγμές εκείνες του ταξιδιού που ξημερώνοντας μέσα στο αεροπλάνο, αντίκρισα ξαφνικά τις ΄Ανδεις χιονισμένες κάτω από τα μάτια μου, σε μια απόσταση τόσο κοντινή που νόμιζα πως θα βγάλω τα χέρια έξω και θα αγγίξω τις κορφές τους, δεν νομίζω πως έστω και θα «θολώσουν» ποτέ στο μυαλό μου

΄Ενας σκύλος στο "Σκοτεινό Κελάρι"

* Τα ζώα τα αγαπάω και τα σέβομαι. Είναι εξαιρετική παρέα, αν και είναι πάντα παιδιά που σε χρειάζονται. Είχα ένα σκυλί, ακριβώς σαν τον ήρωα του βιβλίου (σ.σ. Στο ''Σκοτεινό Κελάρι" διαδραματίζει ρόλο κι ένας σκύλος) -ο ίδιος σκύλος- και έφυγε σε βαθιά γεράματα πριν από ένα χρόνο. Έζησε μαζί μου 17 χρόνια, σχεδόν τρία παραπάνω από τα αναμενόμενα για τη ράτσα του. Ο θάνατός του ήταν από τις μεγαλύτερες απώλειες που είχα στη ζωή μου.

* Στη φωτογραφία η Μαρία Τζίτζη εκπροσωπεί την Ελλάδα ως κριτής σε διεθνή διαγωνισμό κρασιού που διεξήχθη στη Βερόνα της Ιταλίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου